Boekenplan's kennisbank: Tips & info voor auteurs

Mijn verleden in Limburg: een persoonlijk stukje mijngeschiedenis

Limburg ademt historie. Voor velen is het een streek van heuvels, tradities en bourgondisch leven. Voor mij is het ook een land vol steenkoolstof en verhalen van mijnwerkers. Dit is mijn verhaal, geworteld in een stukje Limburg dat ooit door kolen werd gedreven.
 

Van Friesland naar Limburg: een reis vol uitdagingen

Mijn grootouders lieten alles achter. Vanuit de weidse velden van Friesland en het rokerige Ruhrgebied vonden ze hun bestemming in Limburg. Een streek die hen werk bood, maar ook een plek waar ze vreemdelingen waren. Samen met andere migranten bouwden ze een leven op, tussen Limburgers die hun eigen gewoontes en gebruiken kenden.
 

Het leven in de mijnstreek was niet makkelijk. Mijnwerkers trotseerden lange dagen, donkere gangen en gevaarlijke omstandigheden. Hun vrouwen hielden het gezin draaiende, vaak onder zware druk. Toch was er ook gemeenschapszin, solidariteit en een bijzondere band tussen de bewoners van deze unieke streek.
 

De steenkool: rijkdom en ramp voor Limburg

Limburg was het kloppende hart van de Nederlandse kolenindustrie. Vanaf 1890 doken de eerste mijnschachten op. Oranje-Nassau, de Staatsmijn Emma, de Hendrik. Namen die historie schreven. Deze mijnen voedden de Nederlandse industrie en verwarmden huizen. Maar ze vroegen ook offers. Mijnwerkers werkten in het stof, blootgesteld aan gevaren die hun leven kort maakten.
 

Na de Tweede Wereldoorlog veranderde alles. De vraag naar kolen daalde en de mijnen sloten hun deuren. In 1965 viel het doek voor de Staatsmijn Emma. Met de sluiting kwam ook een harde werkelijkheid: werkloosheid, armoede en een streek die haar identiteit opnieuw moest vinden.
 

Verhalen van veerkracht en herinnering

Wiel Hoekstra, zoon van een mijnwerker, brengt deze geschiedenis tot leven. In zijn boek Mijn verleden schetst hij het mijnwerkersbestaan met eerlijkheid en nuance. De invloed van mijndirecties en de katholieke kerk krijgt de ruimte, net als de veerkracht van de arbeiders en hun gezinnen.
 

Met een scherp oog voor detail beschrijft Hoekstra het leven in mijnwerkerskolonies zoals Nieuw Einde. Hij toont hoe gemeenschappen zich vormden, hoe liedjes van Carboon verhalen vertelden en hoe mensen zich staande hielden in tijden van verandering.
 

Kritisch én liefdevol

Wat dit boek bijzonder maakt, is de balans tussen kritiek en waardering. Hoekstra benoemt de misstanden, maar is nooit rancuneus. Hij beschrijft met liefde de streek van zijn jeugd, zijn ouders en de mensen die deze geschiedenis kleur gaven. Zijn wetenschappelijke achtergrond helpt hem om complexe thema’s toegankelijk te maken.

Het boek Mijn verleden bevat geen illustraties. Dit lijkt misschien een gemis, maar het voorkomt dat de lezer blijft hangen in plaatjes zonder de diepte van de tekst te ervaren. Elk woord krijgt de aandacht die het verdient.
 

De erfenis van de mijnstreek

Vandaag de dag zijn er nog sporen van de mijnbouw in de Oostelijke Mijnstreek. Schachten en mijngebouwen herinneren aan een tijd die niet vergeten mag worden. Musea houden de geschiedenis levend. Toch kampt de regio nog steeds met uitdagingen zoals werkloosheid en armoede.
 

De verhalen van toen blijven relevant. Ze herinneren ons aan een tijd waarin Limburgers, en nieuwkomers, samen bouwden aan een toekomst. Een toekomst die uiteindelijk werd ingehaald door verandering, maar die ons ook leert over veerkracht, gemeenschap en de waarde van herinnering.
 

Waar te vinden?

Wiel Hoekstra's boek is uitgegeven door Boekenplan. Je vindt het boek Mijn verleden bij de boekhandels en websites zoals bol.com. Een absolute aanrader voor wie de ziel van Limburg wil begrijpen.